تازگی‌ها یکی از این ام پی تری پلیرها که داخل دریچه‌ی فندک ماشین می‌کنی و روی امواج رادیو پخش می‌کند، برای ماشینم خریده‌ام. آخر ماشینم نوار کاست را هم به زور پخش می‌کند. دیگر می‌ترسم نوار کاست داخلش کنم چون هر بار که این کار را می‌کنم دل و روده‌ی نوار را به هم می‌پیچاند و کلی دردسر دارم برای بیرون آوردن نوار. خلاصه یکی از همین دستگاه‌ها خریدم و چند تا آهنگ و موزیک ریختم داخلش و گذاشتم داخل جافندکی ماشینم.

داشتم در خیابانی شلوغ می‌رفتم و به آهنگی سنتی گوش می‌دادم؛ به یک بار پخش ماشینم خش‌خش و بعد شروع کرد به خواندن ترانه‌ای با ریتمی تند. که فکر کنم شعرش چیزهایی بود تو مایه های: "اگه نیای کرگدنای باغچم پژمرده می‌شن، اگه بری خرمگسای قلب من آواره می‌شن" بعد دوباره خش‌خش کرد و رفت روی همان آهنگ سنتی. نگاهی به ماشین‌های دور و برم کردم و حدس زدم این آهنگ از ماشین پیرمرد سمت راستم یا ماشین آخوند جلویی نباید باشد، احتمالا از ماشین پراید آبی جوانکی است که دست چپ من قرار دارد و امواجش روی پخش ماشینم افتاده است.

به سر چهارراه که رسیدم پشت چراغ قرمز توقف کرده بودم که دوباره پخش ماشین آهنگش عوض شد و اخبار پخش کرد، گوینده‌ی خبر که لهجه‌ی غریبی داشت گفت: "گوشت ارزان تر می شود" اگر لهنش لهن گویندگی نبود می‌گفتم این برنامه‌ی شعر و شاعری است و این هم که گفت شعری نو یا شبیه آن بود، اما اخبار بود.

مثل آدم هایی که برق گرفته باشدشان سیخ شدم و چشمم را به رادیو کردم و از فرط تعجب و خوشحالی نمی‌دانستم چه کار کنم. تعجبم از این بود که چرا این گوینده‌ی بی‌عقلِ از همه جا بی خبر می‌گوید گوشت ارزان تر می‌شود. مگر تا حالا ارزان بوده که بخواهد تر شود. حالا این را هیچ، شاید برای بعضی ارزان بوده که حالا ارزان تر شده، ولی آخر دلیل این ارزان تر شدن چیست؟ خود گوینده گفت: "این ایام زمان بازگشت عشایر است و لذا در این  چند ماه که گوشت گران شده بود این عشایر بودند که باعث و بانی‌اش بودند، چرا که این حیوانات زبان بسته را چند ماه توی این بیابان ها چرانده بودند و گوشت کم شده بود" این خبر را که شنیدم به فکر فرو رفتم و هزار جور برنامه ریختم، که "آخ جون الآنی می‌رم و 250 گرم گوشت می‌خرم و شب به زنم می‌گم یه آبگوشت دبش بذار، بعدش هم زنگ می‌زنم به ننه بابام و بابا ننه‌ی زنم و خار زنم و داداشم که با شیش تا بچش شب همه شام بیان پیش ما"

توی همین فکرها بودم که گوینده‌ی خبر گفت: "خبرَ ساعت 19 افغانَستان را بَه پایان می‌رَسانیم" نفسم را که تمام این مدت درون سینه‌ام حبس شده بود بیرون دادم و خیالم راحت شد که اخبار ایران نبود، حالا کی حوصله‌ی این همه مهمان را داشت. تازه اصلا از این باجناق پیزوری‌ام هم خوشم نمی‌آید، مردک هر وقت مهمانی‌ای می‌آید شروع می کند به تعریف کردن از اینکه من با زن و بچه ام رفتیم فلان جا، رفیتم بهمان جا، رفتیم فلان چیزو خریدیم و از این جور حرف ها. شب هم که می‌شود و همه می‌روند، من می‌مانم و زنم که باید جواب بدهم چرا باجناقم این کارها را کرده و من نکرده‌ام. بابا و ننه‌ی زنم که دیگر هیچ. آن‌ها که کلاً ضد حالند. اوه اوه، کی می خواست بچه‌های داداشم را جمع کند، زلزله‌اند، با کمربند هم که بیفتی دنبالشان و سیاه و کبودشان کنی باز آرام نمی‌شوند، بعد شب که می‌شود من می‌مانم و زنم، و اینکه معذرت بخواهم از خراب کاری بچه‌های داداشم؛ حالا نمی گوید وقتی بچه‌های داداش خودش از دهات که می‌آیند خانه و زندگی برای من نمی‌گذارند.

حالا کلاً این همه بریز و بپاش به صلاح نیست. این همه اسراف! بروی 250 گرم گوشت بخری و آبگوشت کنی و ... اوووووه بابا کی از این کارها می‌کند، بگذار زندگی‌مان را بکنیم، همین که عصر جمعه می‌رویم امام زاده و نان و ماست نذر زوار می‌کنیم خیلی بهتر است، ثواب هم دارد. به خودم آمدم دیدم راننده‌ی ماشین عقبی سرش را از پنجره داده بیرون و با تمام جوارح بدنش دارد به من فحش می‌دهد و داد می‌زند خب برو دیگه، داری تخم می‌ذاری مگه؟!

زدم دنده یک و حرکت کردم، بعدش هم یک آهنگ دیگر گذاشتم: "چشامو رو هم می ذارم و تو رو به یادم می آرمو ..."

- خواب دیدم که ...

- چی؟ چه خوابی دیدی؟!

- تو باز شروع کردی؟ خب بذار تعریف کنم دیگه

آره خواب دیدم که رژیم صهیونیستی اسراییل هم داره به مردم بی پناه پاکستان کمک و امداد رسانی می کنه

- جوک می گی ها

- چیه؟ تو هم تعجب کردی؟! خب جای تعحب داره دیگه ، نباید هم باورت بشه!

- خب ادامه بده ببینم چی شد؟!!!!

- آره داشتم می گفتم، داستان از این جا شروع شد که 25 شهریور که روز همبستگی اعلام شد، من هم صبج رفتم به این ایستگاه های امداد رسانی تا هم خبری بگیرم از کمک های مردم و هم اینکه تا حد توانم کمکی بکنم.

- خب اونجا یه دفعه دیدی که یه سرباز اسراییلی با چند دست پتو و مواد غذایی اومد به ایستگاه و اون ها رو به مردم پاکستان اهدا کرد!!!!؟

- راستش رو بخوای، آره. یعنی نه اینکه یه سرباز اونجا بود ولی وقتی داشتم یه نگاهی به داخل ایستگاه و چیز هایی که مردم اهدا کرده بودند نگاه می کردم متوجه یه چیزی شدم.

- همون سرباز اسراییلی؟!

- باشه مسخره کن، ولی گوش کن تا آخرش ، شاید بچه های آواره ی فلسطین رو هم ببینی!

آره داشتم توی ایستگاه رو نگاه می کردم که دیدم کنار آب های معدنی که گوشه ی ایستگاه گذاشته بودند چند بسته آب معدنی pure life  هم گذاشتند.

- خب چیه مگه؟ آب معدنییه دیگه، اسید که نیست!

- بذار اول بگم برات که این آب معدنی تولید کجاست. آب معدنی pure life  تولید یک شرکت صهیونیستی به اسم nestle  است که شرکت اصلی اون توی اسراییل روی آواره های غزه قرار داره. و کارخونه هاش توی اسراییل برای 400 هزار نفر اسراییلی اشتغال ایجاده کرده. و متاسفانه چتد تا کارخانه هم توی ایران داره که درآمد حاصل از اون می ره برای اسراییل و فکرش رو بکن که گلوله و توپ میشه و توی فلسطین فاجعه ای بد تر از پاکستان و عراق و افغانستان ایجاد می کنه.

- راست میگی؟!!

- پس چی؟ تو از من تا حالا دروغ شنیدی؟

- تو این همه اطلاعات رو از کجا گیر آوردی؟!

- این اطلاعاتی که من گفتم رو همه می دونند حتی مسئولین کشورمون، اما کسی کاری نمی کنه،

- یعنی آب معدنی ایران رو به اسم خودشون بسته بندی می کنند؟!!!

- فاجعه هم همیته دیگه، اکه تا دیروز نسکافه و cpu و هزار جور کالای صهیونیستی دیگه توی ایران بود می گفتیم که از خارج اومده و سرمایه نقدی مارو می بره برای خودش، اما حالا از منابع طبیعی ما استفاده می کنه به خودمون می فروشن. یعنی یه جور کلاه برداری

- یعنی واقعا مسئولین خیر دارن و هیچ کاری نمی کنند

- در وافع خبر دارن و کسایی که خیلی گنده اند پشت این قضییه هستند

- خب دیگه توی خواب چی دیدی؟

- وقتی این صحنه رو دیدم یهو از خواب پریدم و بیدار شدم. یه مدت که گذشت و حالم جا اومد نه تنها ناراحت که خوشحال هم شدم.

- تو دیگه کی هستی ، از این همه جنایت خوشحال شدی؟

- راستش از این خوشحالم که اگه مسئولین ما کاری نمی کنند حداقل این مردم حس همبستگی خودشون رو فراموش نمی کنند و کمک های خودشون رو به مردم مظلوم می رسونند، حتی اگه شده کالای صهیونیستی که فکر نکنم وقتی صاحبان این شرکت ها این صحنه رو ببینند خوشحال بشند. ولی کاش می شد که بهتر از این بشه.