خواب دیدم که جنگ شده است و من هم اسیر شده ام. جزئیات یادم نمی آید ولی فقط این یادم است که خیلی برایم درد آور بود. داشتم عذاب می کشیدم. از زندگی سیر شده بودم. حسرت تمام چیزهایی که تا دیروز کنارم بودند را می خوردم. با اینکه هیچی از جزئیات یادم نیست ولی خیلی عذاب آور بود. داخل خواب بغض، گلویم را گرفته بود. اطرافم تیره و تار شده بود.خلاصه با هر بدبختی ای که بود فرار کردم. راه فرار کردن را با هزار بدبختی پیدا کرده بودم.

خلاصه هنوز در گیرودار جنگ بودم که متوجه شدم یکی از دوستانم گیر دشمن افتاده است. تمام دنیا انگار روی سرم خراب شده بود، اول سعی می کردم هر طور که شده با او تماس بگیرم و راه فرار را به او بگویم اما بعد از اینکه اول ارتباطی برقرار شد بعد دیگر نتوانستم تماسی بگیرم.بی اختیار روی زمین افتادم و گریه ام گرفت. مثل مار زخم خورده به خودم می پیچیدم. چند لحظه دوستم را در همان جایی که خودم گیر کرده بود تصور کردم. دیدم در حال وارد شدن به یک دالان تاریک است. باز هم جزئیات زیادی در خواب یادم نیست ولی همان درد و عذابی که خودم کشیدم را در مورد دوستم دیدم. دلم سوخت. درد کشیدم. سوختم، نمی دانم چه طوری آن حسی که در مورد دوستم را داشتم روی کاغذ بیاورم. فقط داشتم از این درد به خودم می پیچیدم، وقتی با اضطراب از خواب بیدار شدم در همان حالت اضطراب، سریع دست را بردم به طرف گوشی موبایل و شماره ی دوستم را گرفتم. وقتی گوشی را برداشت و صدایش را شنیدم قطع کردم و خیالم راحت شد.

- خواب دیدم که ...

- چی؟ چه خوابی دیدی؟!

- تو باز شروع کردی؟ خب بذار تعریف کنم دیگه

آره خواب دیدم که رژیم صهیونیستی اسراییل هم داره به مردم بی پناه پاکستان کمک و امداد رسانی می کنه

- جوک می گی ها

- چیه؟ تو هم تعجب کردی؟! خب جای تعحب داره دیگه ، نباید هم باورت بشه!

- خب ادامه بده ببینم چی شد؟!!!!

- آره داشتم می گفتم، داستان از این جا شروع شد که 25 شهریور که روز همبستگی اعلام شد، من هم صبج رفتم به این ایستگاه های امداد رسانی تا هم خبری بگیرم از کمک های مردم و هم اینکه تا حد توانم کمکی بکنم.

- خب اونجا یه دفعه دیدی که یه سرباز اسراییلی با چند دست پتو و مواد غذایی اومد به ایستگاه و اون ها رو به مردم پاکستان اهدا کرد!!!!؟

- راستش رو بخوای، آره. یعنی نه اینکه یه سرباز اونجا بود ولی وقتی داشتم یه نگاهی به داخل ایستگاه و چیز هایی که مردم اهدا کرده بودند نگاه می کردم متوجه یه چیزی شدم.

- همون سرباز اسراییلی؟!

- باشه مسخره کن، ولی گوش کن تا آخرش ، شاید بچه های آواره ی فلسطین رو هم ببینی!

آره داشتم توی ایستگاه رو نگاه می کردم که دیدم کنار آب های معدنی که گوشه ی ایستگاه گذاشته بودند چند بسته آب معدنی pure life  هم گذاشتند.

- خب چیه مگه؟ آب معدنییه دیگه، اسید که نیست!

- بذار اول بگم برات که این آب معدنی تولید کجاست. آب معدنی pure life  تولید یک شرکت صهیونیستی به اسم nestle  است که شرکت اصلی اون توی اسراییل روی آواره های غزه قرار داره. و کارخونه هاش توی اسراییل برای 400 هزار نفر اسراییلی اشتغال ایجاده کرده. و متاسفانه چتد تا کارخانه هم توی ایران داره که درآمد حاصل از اون می ره برای اسراییل و فکرش رو بکن که گلوله و توپ میشه و توی فلسطین فاجعه ای بد تر از پاکستان و عراق و افغانستان ایجاد می کنه.

- راست میگی؟!!

- پس چی؟ تو از من تا حالا دروغ شنیدی؟

- تو این همه اطلاعات رو از کجا گیر آوردی؟!

- این اطلاعاتی که من گفتم رو همه می دونند حتی مسئولین کشورمون، اما کسی کاری نمی کنه،

- یعنی آب معدنی ایران رو به اسم خودشون بسته بندی می کنند؟!!!

- فاجعه هم همیته دیگه، اکه تا دیروز نسکافه و cpu و هزار جور کالای صهیونیستی دیگه توی ایران بود می گفتیم که از خارج اومده و سرمایه نقدی مارو می بره برای خودش، اما حالا از منابع طبیعی ما استفاده می کنه به خودمون می فروشن. یعنی یه جور کلاه برداری

- یعنی واقعا مسئولین خیر دارن و هیچ کاری نمی کنند

- در وافع خبر دارن و کسایی که خیلی گنده اند پشت این قضییه هستند

- خب دیگه توی خواب چی دیدی؟

- وقتی این صحنه رو دیدم یهو از خواب پریدم و بیدار شدم. یه مدت که گذشت و حالم جا اومد نه تنها ناراحت که خوشحال هم شدم.

- تو دیگه کی هستی ، از این همه جنایت خوشحال شدی؟

- راستش از این خوشحالم که اگه مسئولین ما کاری نمی کنند حداقل این مردم حس همبستگی خودشون رو فراموش نمی کنند و کمک های خودشون رو به مردم مظلوم می رسونند، حتی اگه شده کالای صهیونیستی که فکر نکنم وقتی صاحبان این شرکت ها این صحنه رو ببینند خوشحال بشند. ولی کاش می شد که بهتر از این بشه.

-          خواب دیدم که . . .

-          چه خوابی دیدی؟ اتفاقی افتاد؟

-          خب صبر کن بگم دیگه، شیش ماهه که به دنیا نیومدی!

-          خب حالا، خوابت رو تعریف کن

-          آره داشتم می گفتم، خواب دیدم که بعد از مدت ها برنامه ریزی، بالاخره با رفقا جمع شدیم و می خوایم یه سفر سیاهتی، تفریحی بریم. اول هم گفتیم بریم شیراز و بعد جاهای دیگه . . .

-          با کدوم رفقا، من هم بودم، کی قرار شد بریم شیراز که ما خبردار نشدیم؟!

-          باز تو خودت رو غاطی آدم های درست و حسابی کردی؟ بعدش هم، دارم میگم خواب دیدم.

-          برو بابا . . .

-          باشه، حالا ناراحت نشو، تو توی خوابم توپ جمع کن بودی!

-          مگه نمیگی داشتید می رفتید شیراز، زمین فوتبال از کجا اومد، بعدش هم خودتی!

-          آره، داشتیم می رفتیم شیراز ولی قبل رفتن یه دست گل کوچیک زدیم که تو توپ جمع کن بودی!

داشتم می گفتم که راهی شیراز شدیم. وارد شیراز که شدیم شهر یه جوری شده بود. مثل وقتی که زلزله اومده باشه همه آواره ی کوچه ها و خیابون ها شده بودن و خیلی از ساختمون ها هم تخریب شده بود،راستش من تمام مسیر سفر رو خوابیده بودم و احتمالا وقتی زلزله اومده بود من خواب بودم. همین طور که وارد شهر می شدیم بیشتر، عمق فاجعه رو مشاهده می کردیم. این ما بین یه سری نظامی هم بودن که ظاهرا از هلال احمری، صلیب سرخی جایی اومده بودن برای کمک، فقط خیلی خشن برخورد می کردند.

-          خـــــــب ، حالا بعدش چی شد؟

-          چیه؟ حوصله ات سر رفت، اصلا من رو باش که برای کی دارم خوابم رو تعریف می کنم

-          بابا تو هم با این خوابت، تعریف کن تموم شه دیگه می خوایم بخوابیم

-          باشه، ولی فقط یه دفه دیگه این طوری برخورد کنی دیگه . . .

-          دیگه چی ؟

-          هیچی. آقا می گفتم، با این اوضاع شهر کنجکاو شدیم که بریم از یکی از این نظامی ها که اصلا به نظامی هایی که توی ایران دیده بودیم نمی خوردند، سوال بپرسیم. وقتی رفتیم جلو آقا چشمت روز بد نبینه، هنوز نه حرفی زدیم نه حرفی شنیدیم که اسلحه روی ما کشیدن و با لگد از ما پذیرایی کردن.

تو که من رو خوب میشناسی، من طاقت حرف زور رو ندارم، بلند شدم که برم یکی بخوابونم توی گوشش که یکی از پشت دستم رو گرفت. اول نشناختمش ولی بعد که خوب به سر و وضعش نگاه کردم و طرز لباس پوشیدنش رو دیدم حدس زدم که حافظ شیرازی خودمونه.

دستم رو با شک و تردید بردم جلو تا باهاش دست بدم و روبوسی کنم که این شعر رو برام خوند:

سلامی چو بوی خوش آشنایی     بدان مردم دیده ی روشنایی

وقتی این شعر رو می خوند فهمیدم که خودشه اصلا طوری می خوند که مشخص بود شعر رو خودش گفته.

-          بابا از کی تو شعر شناس شدی؟

-          از وقتی به خاطر همین یه بیت درس ادبیات فارسی رو تجدید شدم.

بی خیال، وقتی با حافظ خوش و بشی کردیم با عجله پرسیدم که اینجا چه خبره؟

-          حافظ چی جواب داد؟

 ادامه مطلب...