همین دیشب، درست همین دیشب یه مطلب نوشتم و خواستم بذارم روی وبلاگ؛ آقا اینقدر قشنگ نوشته بودم که حرف نداشت، خودم که از طنزش داشتم روده‌بُر می‌شدم، نزدیک بود خفه شم. اما بعد تصمیم گرفتم روی وبلاگ نذارم، بعدش هم تصمیم گرفتم کلاً پاکش کنم و همین کار رو هم کردم.

یادمه تو کلاس نویسندگی می‌گفتن دچار "خودسانسوری" نشید؛ چند روزیه که من توی بعضی از جاهای بدنم همین درد رو یعنی خودسانسوری رو احساس می‌کنم؛ منظورم توی قلم و فکرمه. خب آخه قلم مثل عضوی از نویسنده‌ست.

مادرم که حال منو دید برام گل گاو زبون دم کرد، شب هم موقع خواب گفت باید جوشونده بخوری.

دستبردی در تک مصرعی از شیخ اجل سعدی و کار فلک:

• "آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار"*
  آن که عاشق نشود وقت بهار آدم نیست

• "آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار"
  مادرم کاش که سعدی می خواند

• "آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار"
  مشکل این است که بابای طرف آدم نیست

• "آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار"
  چه بهار و چه زمستان و چه پاییز منم عاشق تو

• "آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار"
  نیست امید که آدم بشوی در هر حال

................................

* سعدی علیه الرحمه 

در خواب دیدم که یکی از عزیزانم را از دست داده ام. نمی دانم کدام عزیز بود که خیلی دلم برایش تنگ شد، شاید خودم بودم، ولی نه پدرم بود. شاید هم کسی دیگر، نمی دانم ، نمی دانم. . .  قسمتی از خواب احساس کردم که پدرم بود، جایی خود را در قبر دیدم جایی مادرم را.
خیلی گریه کردم، طوری که خودم را به زمین و آسمان می زدم، بی تاب شده بودم، احساس می کردم تمام غم دنیا در سینه ام جمع شده، احساس می کردم هر لحظه سینه ام منفجر می شود، از خواب بیدار شدم.
از خواب بیدار شدم و هیچ به خاطر نداشتم، هیچ. تا ساعتی گذشت به یک بار بی تاب شدم، احساس کردم یاد خاطره ی غم انگیزی افتاده ام، اطرافم را نگاه کردم، سرم داشت منفجر می شد، نمی دانستم چکار کنم، اصلا نمی دانستم چرا اینگونه سینه ام تنگ شده است. و فقط یک لحظه خوابم را به یاد آوردم. نفسم به شماره افتاد، صورتم خیس شده بود، چند ثانیه ای که گذشت متوجه شدم که همه به خاطر خواب دیشب بود. ولی باز هم آرام نگرفتم. بلند شدم و رفتم بالا تا پایین خانه را گشتم و اول پدرم را و بعد مادرم را دیدم. موقع برگشتن به اتاق هم نگاهی طولانی به آینه انداختم.