همین دیشب، درست همین دیشب یه مطلب نوشتم و خواستم بذارم روی وبلاگ؛ آقا اینقدر قشنگ نوشته بودم که حرف نداشت، خودم که از طنزش داشتم روده‌بُر می‌شدم، نزدیک بود خفه شم. اما بعد تصمیم گرفتم روی وبلاگ نذارم، بعدش هم تصمیم گرفتم کلاً پاکش کنم و همین کار رو هم کردم.

یادمه تو کلاس نویسندگی می‌گفتن دچار "خودسانسوری" نشید؛ چند روزیه که من توی بعضی از جاهای بدنم همین درد رو یعنی خودسانسوری رو احساس می‌کنم؛ منظورم توی قلم و فکرمه. خب آخه قلم مثل عضوی از نویسنده‌ست.

مادرم که حال منو دید برام گل گاو زبون دم کرد، شب هم موقع خواب گفت باید جوشونده بخوری.

روز اول
- بلند شو دیر شد الآن اذان می گن ها

روز دوم
- بلند شو دیر شد الآن اذان می گن ها

روز سوم
- بلند شو دیر شد الآن اذان می گن ها

روز چهارم
- بلند شو دیر شد الآن اذان می گن ها
- خب باید اذان بگن تا بلند شم دیگه چه عجله ای داری؟!
- چی میگی؟ مثل اینکه هنوز خوابی ها! بلند شو الآن اذان صبح رو می گن وقت کمی داری
- وقت کمی دارم؟ برای چی؟
- برای سحر دیگه، کم تر از 10 دقیقه به اذان صبحه

***

- حالا هم که این قدر دیر بلند شدی رفتی نشستی پای لپ تاپ، داری چی تایپ می کنی؟
- الآن میام سر سفره، امروز چندم رمضانه؟
- چهارم

روزچهارم رمضان:
خدا رو شکر، بیست و شیش روز دیگه مونده. ماه رمضون امسال از رمضون پارسال بیشتره.

خواب دیدم که جنگ شده است و من هم اسیر شده ام. جزئیات یادم نمی آید ولی فقط این یادم است که خیلی برایم درد آور بود. داشتم عذاب می کشیدم. از زندگی سیر شده بودم. حسرت تمام چیزهایی که تا دیروز کنارم بودند را می خوردم. با اینکه هیچی از جزئیات یادم نیست ولی خیلی عذاب آور بود. داخل خواب بغض، گلویم را گرفته بود. اطرافم تیره و تار شده بود.خلاصه با هر بدبختی ای که بود فرار کردم. راه فرار کردن را با هزار بدبختی پیدا کرده بودم.

خلاصه هنوز در گیرودار جنگ بودم که متوجه شدم یکی از دوستانم گیر دشمن افتاده است. تمام دنیا انگار روی سرم خراب شده بود، اول سعی می کردم هر طور که شده با او تماس بگیرم و راه فرار را به او بگویم اما بعد از اینکه اول ارتباطی برقرار شد بعد دیگر نتوانستم تماسی بگیرم.بی اختیار روی زمین افتادم و گریه ام گرفت. مثل مار زخم خورده به خودم می پیچیدم. چند لحظه دوستم را در همان جایی که خودم گیر کرده بود تصور کردم. دیدم در حال وارد شدن به یک دالان تاریک است. باز هم جزئیات زیادی در خواب یادم نیست ولی همان درد و عذابی که خودم کشیدم را در مورد دوستم دیدم. دلم سوخت. درد کشیدم. سوختم، نمی دانم چه طوری آن حسی که در مورد دوستم را داشتم روی کاغذ بیاورم. فقط داشتم از این درد به خودم می پیچیدم، وقتی با اضطراب از خواب بیدار شدم در همان حالت اضطراب، سریع دست را بردم به طرف گوشی موبایل و شماره ی دوستم را گرفتم. وقتی گوشی را برداشت و صدایش را شنیدم قطع کردم و خیالم راحت شد.

- خواب دیدم که ...

- چی؟ چه خوابی دیدی؟!

- تو باز شروع کردی؟ خب بذار تعریف کنم دیگه

آره خواب دیدم که رژیم صهیونیستی اسراییل هم داره به مردم بی پناه پاکستان کمک و امداد رسانی می کنه

- جوک می گی ها

- چیه؟ تو هم تعجب کردی؟! خب جای تعحب داره دیگه ، نباید هم باورت بشه!

- خب ادامه بده ببینم چی شد؟!!!!

- آره داشتم می گفتم، داستان از این جا شروع شد که 25 شهریور که روز همبستگی اعلام شد، من هم صبج رفتم به این ایستگاه های امداد رسانی تا هم خبری بگیرم از کمک های مردم و هم اینکه تا حد توانم کمکی بکنم.

- خب اونجا یه دفعه دیدی که یه سرباز اسراییلی با چند دست پتو و مواد غذایی اومد به ایستگاه و اون ها رو به مردم پاکستان اهدا کرد!!!!؟

- راستش رو بخوای، آره. یعنی نه اینکه یه سرباز اونجا بود ولی وقتی داشتم یه نگاهی به داخل ایستگاه و چیز هایی که مردم اهدا کرده بودند نگاه می کردم متوجه یه چیزی شدم.

- همون سرباز اسراییلی؟!

- باشه مسخره کن، ولی گوش کن تا آخرش ، شاید بچه های آواره ی فلسطین رو هم ببینی!

آره داشتم توی ایستگاه رو نگاه می کردم که دیدم کنار آب های معدنی که گوشه ی ایستگاه گذاشته بودند چند بسته آب معدنی pure life  هم گذاشتند.

- خب چیه مگه؟ آب معدنییه دیگه، اسید که نیست!

- بذار اول بگم برات که این آب معدنی تولید کجاست. آب معدنی pure life  تولید یک شرکت صهیونیستی به اسم nestle  است که شرکت اصلی اون توی اسراییل روی آواره های غزه قرار داره. و کارخونه هاش توی اسراییل برای 400 هزار نفر اسراییلی اشتغال ایجاده کرده. و متاسفانه چتد تا کارخانه هم توی ایران داره که درآمد حاصل از اون می ره برای اسراییل و فکرش رو بکن که گلوله و توپ میشه و توی فلسطین فاجعه ای بد تر از پاکستان و عراق و افغانستان ایجاد می کنه.

- راست میگی؟!!

- پس چی؟ تو از من تا حالا دروغ شنیدی؟

- تو این همه اطلاعات رو از کجا گیر آوردی؟!

- این اطلاعاتی که من گفتم رو همه می دونند حتی مسئولین کشورمون، اما کسی کاری نمی کنه،

- یعنی آب معدنی ایران رو به اسم خودشون بسته بندی می کنند؟!!!

- فاجعه هم همیته دیگه، اکه تا دیروز نسکافه و cpu و هزار جور کالای صهیونیستی دیگه توی ایران بود می گفتیم که از خارج اومده و سرمایه نقدی مارو می بره برای خودش، اما حالا از منابع طبیعی ما استفاده می کنه به خودمون می فروشن. یعنی یه جور کلاه برداری

- یعنی واقعا مسئولین خیر دارن و هیچ کاری نمی کنند

- در وافع خبر دارن و کسایی که خیلی گنده اند پشت این قضییه هستند

- خب دیگه توی خواب چی دیدی؟

- وقتی این صحنه رو دیدم یهو از خواب پریدم و بیدار شدم. یه مدت که گذشت و حالم جا اومد نه تنها ناراحت که خوشحال هم شدم.

- تو دیگه کی هستی ، از این همه جنایت خوشحال شدی؟

- راستش از این خوشحالم که اگه مسئولین ما کاری نمی کنند حداقل این مردم حس همبستگی خودشون رو فراموش نمی کنند و کمک های خودشون رو به مردم مظلوم می رسونند، حتی اگه شده کالای صهیونیستی که فکر نکنم وقتی صاحبان این شرکت ها این صحنه رو ببینند خوشحال بشند. ولی کاش می شد که بهتر از این بشه.

در خواب دیدم که یکی از عزیزانم را از دست داده ام. نمی دانم کدام عزیز بود که خیلی دلم برایش تنگ شد، شاید خودم بودم، ولی نه پدرم بود. شاید هم کسی دیگر، نمی دانم ، نمی دانم. . .  قسمتی از خواب احساس کردم که پدرم بود، جایی خود را در قبر دیدم جایی مادرم را.
خیلی گریه کردم، طوری که خودم را به زمین و آسمان می زدم، بی تاب شده بودم، احساس می کردم تمام غم دنیا در سینه ام جمع شده، احساس می کردم هر لحظه سینه ام منفجر می شود، از خواب بیدار شدم.
از خواب بیدار شدم و هیچ به خاطر نداشتم، هیچ. تا ساعتی گذشت به یک بار بی تاب شدم، احساس کردم یاد خاطره ی غم انگیزی افتاده ام، اطرافم را نگاه کردم، سرم داشت منفجر می شد، نمی دانستم چکار کنم، اصلا نمی دانستم چرا اینگونه سینه ام تنگ شده است. و فقط یک لحظه خوابم را به یاد آوردم. نفسم به شماره افتاد، صورتم خیس شده بود، چند ثانیه ای که گذشت متوجه شدم که همه به خاطر خواب دیشب بود. ولی باز هم آرام نگرفتم. بلند شدم و رفتم بالا تا پایین خانه را گشتم و اول پدرم را و بعد مادرم را دیدم. موقع برگشتن به اتاق هم نگاهی طولانی به آینه انداختم.